ยุคนี้…ใครบอกว่าครูสอนการงานอาชีพและเทคโนโลยีไม่สำคัญ!! ยุคทองของครูการงานอาชีพและเทคโนโลยีต้องมาถึง
โดยเราจะคุ้นชินกับคำว่า ทักษะศตวรรษที่ 21 (21st Century Skills) และทักษะข้ามสายพิสัย (Transversal Skills) ซึ่งมีอิทธิพลในวงการการศึกษาเกินกว่าทศวรรษในหลาย ๆ ประเทศทั้งอเมริกา ยุโรป เอเชีย ฯลฯ
เค้าลางของความสำคัญในการมุ่งเน้นการพัฒนาทักษะให้กับตัวนักเรียนเริ่มจะมีแนวโน้มที่เด่นชัดขึ้นภายหลังจากการเกิดสถานการณ์โควิด-19 และการพัฒนาหลักสูตรฐานสมรรถนะของประเทศที่แต่เดิมจะประกาศใช้เป็นหลักสูตรแกนกลางชาติในปี 2567 เกิดขึ้นอย่างไล่เลี่ยในเวลาใกล้เคียงกัน
การสอนของครูที่เน้นให้นักเรียนได้ตัวเนื้อหาสาระ (Content) ตลอดทั้งเทอมเพื่อสู่การวัดและประเมินผลนักเรียนในปลายภาคเรียนด้วยแบบทดสอบที่เน้นการท่องจำที่มีมาเนิ่นนาน เริ่มไม่ใช่วิถีแห่งการพัฒนาความเป็นตัวตนของนักเรียน
และความเป็นพลเมืองของชาติอีกต่อไป เพื่อสอดรับกับการเข้าสู่โลกแห่งเทคโนโลยีที่มีอิทธิพลในทุกด้านของการดำเนินชีวิตของมนุษย์
การมีความรู้อย่างเดียวคงไม่สามารถเพียงพอต่อการดำเนินชีวิตให้รอดได้ในโลกยุคใหม่ จึงจำเป็นต้องมีทั้งทักษะ เจตคติ และลักษณะเฉพาะส่วนบุคคลที่ผสมผสานอย่างเข้ากันเพื่อเสริมสร้างให้นักเรียนเป็นสมาชิกคนหนึ่งในสังคมได้อย่างมีคุณภาพสูงสุด และสามารถดำเนินชีวิตได้อย่างมีความสุขด้วยเช่นกัน
หากนักเรียนเป็นคนเก่งแต่เมื่อจบการศึกษาออกมาใช้ชีวิตแล้วไม่สามารถรับมือหรือเผชิญกับปัญหารอบ ๆ ตัวที่พบเจอได้ นั่นถือว่าเป็นการสะท้อนผลของระบบการศึกษาที่ล้มเหลวได้ประการหนึ่ง
จากที่เกริ่นมาข้างต้นใครจะคิดว่า ยุคทองของครูในยุคนี้และในอนาคต คือ ครูการงานอาชีพและเทคโนโลยี ทำไมล่ะ!!! หลายคนคงมีข้อสงสัยว่าทำไมต้องยกให้ครูการงานฯ ผู้เขียนจะอธิบายให้ฟังดังนี้ เราทราบกันดีในแวดวงการศึกษาว่า การจัดการเรียนการสอนในอีกไม่กี่ปี กระทรวงศึกษาธิการมุ่งเน้นให้นักเรียนเกิด “สมรรถนะ”
ซึ่งสมรรถนะจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อ นักเรียนนำเอาความรู้ ทักษะ และเจตคติที่ได้เรียนมา นำมาใช้ในการแก้ไขปัญหาจากสถานการณ์จริงได้ เช่น นักเรียนสามารถพูดบอกทางแก่ชาวต่างชาติได้
การประดิษฐ์คิดค้นอะไรบางอย่างเพื่อการแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นในสังคม จะเห็นได้ว่า การสอนที่มุ่งเน้นการเกิดสมรรถนะมีแนวโน้มที่นักเรียนสามารถนำเอาไปใช้ได้ในชีวิตจริงได้ดีกว่าการสอนที่มุ่งเน้นเนื้อหาสาระ